Londra’nın görülmesi gereken şehirlerden birisi olduğunu hissediyordum. Gerçi uçak biletlerini önceden almamış olsaydım, vize için uğraşmaktan yorulup kesin vazgeçerdim ama…
Denizli ile Çardak havalimanı arasındaki 60 km mesafeyi çok buluyoruz ya, öyle değilmiş. Uçağımızın indiği Gatwick havaalanı ile Londra arası 80 km civarında. Şimdi Çardak havalimanı yoluna yapılan köprülü kavşaklarla bu mesafe kısaltılmaya çalışılması mantıklı diye düşünüyorum.
Başta sömürgesi olanlar olmak üzere, hemen her Avrupa ülkesinde görmeye alışkın olduğumuz göçmenlere Londra’da da rastladık. Yalnız burası diğerlerinden farklı olarak Afrikalı, Hintli, ve uzak doğu kökenlilerden oluşan oldukça renkli bir görünüme sahipti. Almanya’da Türkler, Hollanda’da Surinamlılar, Belçika’da Faslılar gibi bir öbeklenme yoktu. Kuşkusuz bunda İngiltere’nin oldukça fazla ve yaygın bir sömürge coğrafyasına sahip olmasının etkisi olmalı. Bu renklilik göçmenleri toplumla içi içe geçirmiş gibi. Gerçi kim turist, kim göçmen ve hatta kim İngiliz pek belli değildi ama…
“British Museum” müzeciliğin koleksiyonerlikle başladığının tipik bir delili. Kimi elitler bireysel olarak, tarihi eserlerden tabiat varlıklarına ne buldularsa tasnif ederek biriktirmişler. Her biri bir müze niteliğindeki bu birikimler varisçileri tarafından müzeye bağışlanmış olmalı. Aynı anlayış müzenin geneline de hakim. Dünyanın dört bir tarafından ne buldularsa toplamışlar. Aslında hırsızlamışlar. Sanırdım ki Halikarnas Moselesi’ni sahipsizlikten alıp gittiler. Yani bir bakıma kendi idarecilerimize bozulurdum. Meğerse bu İngilizler Yunanlı, Hintli, Çinli fark etmez ne buldularsa alıp gitmişler. Kötümü olmuş diye düşünmek lazım. Örneğin İznik Çinileri. Görür görmez, daha altındaki yazıyı okumadan tanıdığım çinilerimiz. Türkiye’de kalsalardı, bu kadar temiz ve bu sayıda günümüze ulaşabilirler miydi? acaba.
Kıymetini bilseydik bizde kalan bize yeterdi. Örneğin Kahire müzesini görmeyen biri, İngiltere’deki Mısır eserlerine bakıp, Mısır’da bir şey kalmamış sanır. Halbuki sadece Tutankamun mezar buluntuları İngiltere’deki Mısır eserlerin tamamına karşılık gelir. Bu eserleri ülkemizin tanıtım elçileri gibi görebiliriz. Yerini ve daha fazlasını merak eden buyursun gelsin. Kleopatra’nın mumyası üzerindeki suret bir araptan ziyade bir beyaz olarak resmedilmiş. Bana öteki dünyada bir beyaz olarak uyanmak istemiş gibi geldi.
Bir de kilimleri görünce bizden zannettim. Meğerse kuzey Amerika yerlilerine aitmiş. Bildiğin Türk kilim desenleri. Bu kültürün Bering boğazından geçen ön Türkler tarafından taşındığına artık kendimce eminim.
Londra’da bizden bir marka görmek çok güzel. Simit Sarayı Londra’nın göbeğine bir yer açmış müşterisi de fena değildi. Hac vesilesi ile gittiğimiz Mekke’de de görmüştük. Bakalım, bu markanın hikayesini merakla takip edeceğiz.
Caddelerde gördüğümüz binek otomobillerin yarıdan fazlası Alman markası idi. Herhalde bir % 10 kadarı İngiliz olmalı, geri kalanı da başta Japonya olmak üzere dünyanın geri kalan kısmından. Bu manzarayı görmeden önce, sanırdım ki sokakları yerli otomobillerle dolu olmayan bir ülke sürdürülebilir bir kalkınmanın ve bölgesel de olsa bir güç olmanın iddiasında bulunamaz. Şimdi ben yerli otomobil sevdasına biraz mesafelendim gibi…
Bu gezi kimi paradigmalarımın yıkıldığı, kimisinin de pekiştiği bir deneyim oldu. Çok okuyan değil çok gezen bilir hesabı, gezmek görmek başka bir şey…
Bu haber 2564 defa okunmuştur.
