Sondan başlayalım, geriye doğru gidelim. Denizli Atatürk Stadı’nda Denizlispor-Karşıyakaspor maçını izliyoruz. Herkesin hem fikir olduğu bir şey var ki, bu maç üç ihtimalli. Bu üç ihtimalden uzak olanı son haftaların oyununa bakıldığında Denizli’nin galip gelmesi. Maç Denizlispor’un mağlubiyeti ile sonuçlanıyor. Yönetim ve taraftar öfkeleniyor, neden?
Denizlispor’a iki galibiyet yetiyor ve bu açıdan önemli olan maçlar evimizde oynayacağımız Urfa, Buca ve deplasmanda oynayacağımız Ankaraspor maçları. Denizli’nin kötü futbol oynadığı bir gerçek, ancak altımızdaki takımların iyi oldukları söylenemez. Yönetimi öfkelendiren maç sonuçları ve kötü futbol değil. Düşme ihtimali olmakla birlikte; ligde kalınması normal bir lig seyrinin içinde bir durum, yani mucizelere bağlı değil. Öfke, şehirde yeni bir yönetim hazırlığı yapıldığı yönündeki haberlere. Denizlispor kimsenin tapulu malı değil. Daha önce çeşitli yönetimler geldiği ve gittiği gibi bu yönetimde gidecek. Bu gidiş süresini öne çekmeye çalışmanın kime ne faydası var. Hele bu çabalar takımın başarısızlığı üzerine kuruluyorsa.
Futbol camiasının içinde bulunduğum kısa süre içersinde şu tespitlerim oldu. Denizlispor’un şehir efsanesine dönen borcu karşısında kimse cesaret edip görev almak istemedi. Bu şehrin namusu olan Denizlispor, Belediye Başkanı Osman Zolan’ın gayretleri ile kayyuma gitmekten kurtarıldı. Başına bir delikanlı getirildi. Bu delikanlı, geçen yılın yarısını geçmeyen bir bütçe ile Denizlispor’un yönetilebileceğini gösterdi. Şehirde demek ki borç o kadar da ürkütücü değilmiş havası esti. Bu bazı meraklıları hevese getirdi. Bu heveslerin gerçekleşmesinin tek bir yolu var, takımın başarısız olması. Bunun için temenni yetmez gayret gerekir. Gayretin temel aksiyonu yönetimin gidici olduğu havasını vermektir. Gidici yönetim futbolcu üzerinde otorite kuramaz, transfer çalışmaları yapamaz, elindeki futbolculara atılan kancalara mani olamaz, cebinden para ödemekte çekingen davranır, taraftar kral ölüyor yaşasın yeni kral moduna girer.
Neticede bu oyun tutmuştur. Şimdi Denizlispor camiasına öfke şiddet hakimdir. Aklı selim bir süreç yaşanması zordur. Kim ne derse desin en büyük zarar Denizlispor’a verilmiştir. Eğer takım düşerse sorumluluk sadece bu yönetimin olmayacak. Elbirliği ile düşürmüş olacağız. Bu ayıp ta bize/Denizli’ye yeter.
Yazının buraya kadar olan kısmı 14 Nisan Karşıyaka mağlubiyeti sonrası yazdım, yayına göndermedim, çünkü bazı sezgilerimden emin olmak istedim. Sonrasına devam edelim.
Neticede Denizlispor küme düşmedi. Dört maçta on puan toplayarak beklenenin üzerinde bir performans gösterdi. Yeni teknik heyeti bu başarıdan dolayı kutluyoruz. Ancak şunu söylemeden de geçemeyiz; demek ki önceki teknik direktör ile futbolcular arasında uyuşmazlık vardı, değişiklik futbolculara ve futbola olumlu yansıdı. Özetle; gelişmelerde futbolcuların bilinçli bir dahli olduğunu söyleyebiliriz. Mesele bu kadar basit iken başarının bir türlü paylaşılamaması ilginç. Bazılarının hani neredeyse ellerinde sihirli değnek olduğunu iddia etmedikleri kaldı. Birer kurtarıcı olmuşlar, söz söyleme hakkı elde etmişler, ver yansın ediyorlar. Bu arada, her sözün sonunda Sayın Valim Abdulkadir Demir’e, Belediye Başkanım Osman Zolan’a ve İl Emniyet Müdürüm Zeki Bulut’a teşekkür etmeyi ihmal etmiyorlar. Adı geçen protokole Denizlispor’a katkıları için ne kadar teşekkür edilse azdır. Özverili katkı ve çabaları Denizli kamuoyunca yakinen bilinmektedir. Teşekkür sahiplerinin, malumu tekrar ve tekrar ilan etmekteki muratları ne olabilir. Bu makamların bu teşekkürlere ne ihtiyacı var. Yarını belli olmayan çıkışlar için, bu makamların kullanılıyor görüntüsü verilmesi, hem bu makamlara, hem de Denizlispor’a zarar verecektir.
Denizlispor yönetiminin geçen sezon için iki hedefi vardı. Birincisi takım ligde kalacak, ikincisi borç artırılmayacak. Her iki hedefe de ulaşıldığı gibi, kısa süreli de olsa “süper lig neden olmasın havası” bile estirilmiştir. Nitekim playofa kalabilmek için ilave üç galibiyet yeterli olacaktı. Bu durumda yönetim de bir teşekkürü hak etmiyor mu?
