Yaşlanma, kişinin bedensel ve ruhsal yönden değişime uğramasıdır. Bu durum bireysel olmakla birlikte, içinde yaşanılan toplumun değerleri, yaşlı ve yaşlılığa bakışı belirler. Sosyo-ekonomik yönden gelişmiş ülkelerdeki her 7 insandan biri 65 yaşın üzerinde iken, 2030 yılına gelindiğinde bu oran her 4 kişiden biri olacaktır. Türkiye’de 2011 yılı itibari ile ortalama yaşam beklentisi kadınlarda 72 yıl, erkeklerde 68 yıldır. Bu durum 2030’da kadınlarda 79 yıl, erkeklerde 74 yıl olarak öngörülmektedir. Modernitenin bir sonucu olarak Türk toplumu da giderek Avrupa toplumlarına benzeşmektedir. Şimdiden yaşlıların bakımı diye bir sorunumuzun olduğu söylenebilir.
Yaşlı birey iki temel sorunu vardır. Birincisi yaşlanmaya bağlı hareket kısıtlılığı, ikincisi hastalıklar. Diğer sorunlar bu iki sorunun zamanında ve doğru bir şekilde ele alınamamasından kaynaklanmaktadır.
Türk toplumunda var olan “yaşlılara aile bireyleri tarafından bakılması” geleneği sürdürülebilir değildir. Her şeye rağmen, yaşlı ana ve babasını kendi bakmak isteyen bir bireyin bu konuda başarılı olması mümkün değildir. Yaşlılığın en temel sorunlarından biri olan hastalıklarına doğru tanı konulsa ve tedavi planlanmış olsa bile uygulamada çeşitli aksaklıklar ortaya çıkmaktadır. Tetkiklerin düzenli yapılması, ilaçların düzenli alınması, kontrollerin düzenli yapılması gereği ve şartı vardır. Bu konuda yapılacak ihmaller hastalıkların derinleşmesine neden olmaktadır.
Yaşlıların temel sorunlarından biri olan hareketsizlik bireyi kısır döngüye sokan bir süreçtir. Gerek yaşlılık gerekse kas iskelet sistemini ilgilendiren hastalıklar nedeniyle hareket kısıtlılığı içinde olan birey denge ve hareket yeteneğini tedrici olarak kaybeder. Bu nedenle yaşlı ve yaşlılık hareketsiz, yalnız ve sosyal ilişkileri zayıflamış, bakım ve gözetime muhtaç, mutsuz bir birey olarak karşımıza çıkar.
Yaşlıların sorunlarını göz önünde bulundurup bunları yöneten bir ortamın sağlanması ancak bu konuda eğitimi bulunan ve profesyonel çalışan personel tarafından yapılabilir. Yaşlı bireye bu hizmeti evinde verebilmek oldukça maliyetli olacaktır ve maddi imkanı geniş olanlar için bu yol zaten açıktır. Ancak yaşlı bireyin zamanla sosyal hayattan çekilmesi ve yalnızlaşması durumuna profesyonel bakıcıların çözüm üretebilmeleri mümkün değildir. Yaşlıların sosyalleşmeleri ancak kendileri için düzenlenmiş toplu yaşam alanlarında olabilir. Diğer taraftan profesyonel bakıcı tutabilecek üst gelir seviyesine sahip olmayan, orta gelir seviyesindeki ailelerin yaşlılarına da uygun koşullarda bakılabilmesi gerekir.
Günümüz Türkiye’sinde yaşlı bireylerin sağlıklarını koruyan ve hastalılarını yöneten, içinde bulunmaktan mutlu olacakları, huzurlu bir ortama ihtiyaçları vardır. Bu ortamı en güzel tarif eden terim “modern köy hayatı” olacaktır. Modernite teknolojinin kullanımı manasında günlük yaşantıyı kolaylaştıran bir kavramdır. Köy ise doğallığı ve sakinliği tarif eden bir kavramdır. Köyün sosyal ortamı, yaşlıları iletişime davet edecek, onları yalnızlığın verdiği boşluk, umutsuzluk ve çaresizliğe düşmekten kurtaracaktır.
Türkiye’de bu tarife uygun olarak, gerek kendi insanına gerekse Avrupalı’ya hitap eden tesisler kurulacaktır. İsterim ve dilerim ki bunlardan biri/birincisi Denizli’de olsun.
Bu haber 5475 defa okunmuştur.
