Sevgili Dostum Şerif Kutludağ son yazısında boşalan köylerin hüznünü anlatırken, yazının ortasında bir yerde köy yaşantısını tanımlayan bir cümle kullanıyor. Şöyle ki; “Üretim biçimleriyle bunlardan kaynaklanan gelenek ve görenekler beraberce yaşandığı için de insanlar mutlu olurlardı… “. Şerif hoca benim “kolektif yaşam” dediğim ve “birlikte, birbirinin farkında ve benzer bir hayatı yaşamak” olarak açabileceğim yaşam tarzını tarif ediyor. Yazısını okuduğumda aşağıdaki satırları çoktan yazmıştım. Aynı coğrafyanın/dünyanın insanları olarak aynı duyguların içinde olmak normal. Köy yaşantısı dolayısı ile bir kültür tükenmeye yüz tutarken, bu coğrafyanın yeni nesilleri/çocuklarımız da şanslı sayılır. Yazım ile devam edelim.
Bir kere daha ramazan ayına ulaştık. Ramazan ayının bende çocukluğumdan beri özel bir yeri vardır. Kollektif bir anlayışın ve yaşamın adıdır adeta. 35 yıl önce, yani ben 12-15 yaşlarında iken, tam da bu zamanlara denk geliyor olmalı. Uzun yaz günlerine rağmen kolektif yaşama uyum sağlama adına tek tük de olsa oruç tutmalar, terafi namazları, kuran kursu ile geçen günler. Ertesi gün oruç tutmasak bile sahur neşesine kalkmak. Makarna yemek sadece sahura değil, adeta Ramazan’a has bir gelenekti. Bir dürüme razı olan öğünler, iftar ve sahura özel donanırdı. Donanır dedi isem bugünkilerle kıyaslanmaz. Oruç zeytin ya da tuz ile bozulurdu. Hurma hac mevsiminde bulunduğundan, Ramazan sofralarında olmazdı diye hatırlıyorum. Asıl donanmayı herkesin o saatte sofrada olmasında aramalı.
Bugün Ramazan ve İftar adına çok şey değişti. Sofralar gerçekten donanımlı. Hurmalar çeşit çeşit. Sofralar kah otellerde, kah çadırlarda, kah restaurantlarda, kah evlerde kuruluyor, dört başı mamur. Öyle ki diyanet işleri başkanı Ramazan öncesi aman dikkat diye uyarma ihtiyacı hisseti. Ve hatta beraberinde canlı tasavvuf müziği ve ilahilerle. Hani deniyor ya kültürel İslam. İslamın kültürel manada yaşandığının en somut delillerini buluruz Ramazan Ayı boyunca. Ama illaki de yardımlaşma/dayanışma, vardan yoka, çoktan aza bir akış.
Kimi oruçlu, kimi oruçsuz, kimi namazlı, kimi namazsız, kimi kültürel yaşasın, kimi kültürel yaşama eleştiri getiredursun, bir şey yadsınamaz bir gerçektir. Ramazanlarımız kolektif anlayışın ve yaşamın kendisidir. Kimi kar yağan, kimi sel alan, kimi de kavrulan ayların içinde hangi mevsime denk gelirse gelsin bu ay farklıdır. Ailecek iftar ve sahur, olmadı eş dost iftar sofralarında buluşur. Bu farkı bir kere daha yaşayacak ve yaşatacağız PASVAK’ın bahçesinde. Otuz gün boyunca on kişiden 350 kişiye kadar uzanan irili ufaklı gruplar bu ay vesilesi ile bir araya gelecekler. Bazıları en son geçen Ramazan görüşmüş olmanın verdiği hasret ile kucaklaşacaklar. Biz PASVAK olarak onlara en güzel hizmeti vermeye çabalarken, bir fazla kişiye daha vakfımızı tanıtmış olmanın hazzını yaşayacağız. Gerek maddi ve manevi kaynakları, gerek yararlanıcıları, gerekse veren elin alan eli görmediği organizasyon yapısı ile PASVAK bir başka adresidir kolektif yaşamın. Siyasete, ticarete ve dine dair özel bir amacı olmayan Kurum “Denizli İnsanı’nın hep birlikte bir iş yaptığı adrestir.”
Bu vesile ile geçen yıl ramazan öncesi 1000 civarında olan ulaşabildiğimiz ihtiyaç sahibinin, 1200’e ulaştığını paylaşmak isterim. Bu rakamla Denizli’de girmediğimiz mahalle kalmamış bulunuyor. 9-15 yaş arası çocuklarımızı birer hafta yemek dağıtımında çalışmalarını sağlayarak sosyal sorumluluk ile erken tanışmalarını sağlıyoruz. Sizde çocuklarınızın bu imkandan yararlanmasını sağlayabilirsiniz.
Sevgili okurlarım sizde iftarlarınızı eş dost ile buluşma vesilesi yapmak için PASVAK’ı tercih ederek tanıtımımıza katkıda bulunabilirsiniz. Erişimi için web sayfamızdaki ve gazetemizdeki iletişim adreslerinden faydalanabilirsiniz.
Şehrimize, Ülkemiz’e ve İslam Alemi’ne hayırlı Ramazanlar diliyorum.
