İSTANBUL’DAN YERELE
Şerif Kutludağ’ın bir yazısını okumuştum bu yaz. DEHA’da yazan köşe yazarlarından bazılarının İstanbul, İsviçre ve yazlıkta, yani il dışında olmalarına imrenen. İşte ben de İstanbul’dayım. Ramazan Bayramını İstanbul/Silivri’de kayınpederin yazlığında, Kurban Bayramını da Denizli de geçirmek bizim ailenin bir geleneği oldu. Bayramda el öpmeye devam. Anlayacağınız bayramı tatil vesilesi yapma düşüncesi bize uzak.
Mehmet Yüksel’in yazları mesken tuttuğu Çanakkale Behramkale Asos’tan yazıp durduğu gibi, ben de İstanbul’dan bir yazı yazayım dedim. İstanbul’dan yazmak Yemen’den bildirmeye benzemiyor. İstanbul, çoğu okur için bilindik bir yer nesini anlatayım ki.
Süleyman Boz paylaşmıştı duygularını Denizli’den İstanbul’a taşınınca. Yereli takip etme ihtiyacı hissettiğinden dem vurmuştu. Bu durum yıllarca yereli okuyup yazıyor olmanın bir uzantısı olsa gerek. Sürekli İstanbul hayatını yazsa, kimi ne ilgilendirir ki. Ben de İstanbul’da geçireceğim 15 günde yereli Boz’dan esinlendiğim internet gazeteciliği vasıtası ile takip ettim. Hiç denediniz mi bilmiyorum, Denizli Gazetesi en azından birinci sayfa haberlerini internet sayfasından vermekte. Köşe yazarlarının yazılarını da vermekte ki, daha ne isterim. Diğer yayın kuruluşlarının içinde de web sayfası olanlar var. Yine de Boz’un yazılarında yavaş yavaş yerelden koptuğunu görüyorum. Anlaşılıyor ki okumak başka, yaşamak başka. Gelelim İstanbul’un benim için anlamına.
Çocukların çoğu üniversite yaşamlarını ailelerin olmadığı bir ilde okumak isterler. İstanbul, Ankara ve İzmir gözde illerdir. Genellikle arkadaşlarının tercihlerine göre şekillenirler. Benim oğlum da bir ara arkadaşlarına bakıp İzmir diye tutturmuştu. İzmir, Ankara ve İstanbul üçünde de öğrencilik yaptım. İzmir’in serbestisini gördüm. Türkiye’nin Ankara’dan yönetildiğini, insanlarının birbirlerini rakip olarak baktıklarını gördüm. İstanbul’un kendi işine odaklanan, başkalarının ne yaptığı ile fazla ilgilenmeyen insanlarını gördüm. İstanbul bir tarafa bütün Türkiye bir tarafa. Oğluma dedim ki; “bu şehirden çıkacaksan İstanbul’a git. Hiç değilse çıktığına değsin.” Beni dinledi, şimdi İstanbul’da okuyor.
Adını şimdi hatırlayamadığım bir sanayicimiz ile yapılan röportajı okumuştum. Geçmişte neyi eksik ya da yanlış yaptığı sorulduğunda, işimi İstanbul’a taşısaydım şimdi daha farklı bir konumda olabilirdim diyordu, galiba Zorlu’yu da emsal göstererek. Cerrahi hastanesinin arsasını alıp burada bir hastane hayali kuruduğumu dostlarla paylaştım zamanlar burada hastane olmaz doktorlar caddesinde bir yer bulamadın mı tepkileri ile karşılaşmıştım. Yıllar sonra orada bir hastane olduğunu gören dostlarım, bu defa nasıl akıl ettiğimi sordular. Kendilerine cevabım “13 yılım İstanbul’da geçti. Buraya bir İstanbullu gibi baktım, bir Denizlili gibi değil demiştim.
Yazının buraya kadar olan kısmını İstanbul’da yazdım, ama yazının gazeteye gönderileceği gün olan Pazar günü Denizli’ye geldim bile. Geldim de Aşağıseyit’te ki koyun atlatmaya katıldım. Kuzenim göz hekimi Güray Çanakkalelioğlu ve Eşi Levent Bey sadece şenliği/yarışmayı fotoğraflayabilmek için İzmir’den gelmişler. Kesintisiz her yıl katılan ben nasıl ihmal ederim. Yarışmalar, her sene bir yol öncesine göre daha derli toplu oluyor. Dolayısı ile en derli toplusu bu seneki oldu. Muhtar Cengiz Öktem’i tebrik ederim. Bu konu ayrı bir yazıyı hak ediyor…
Bu haber 4249 defa okunmuştur.
