Liseyi derece ile bitirmiştim. Üniversite sınavında ilk ikiyüzelli öğrenci arasına girdim. İlk defa üniversite yıllarında fark ettim; en başarılılardan olmanın tek başına yeterli olmadığını, bazılarının farklı olduğunu. Örneğin Galatasaray Lisesi mezunu olmak gibi. Babaları bürokrat, asker, öğretim üyesi olanlar bizlere göre hayata bir adım önde başlayanlardı. Tıp fakültesini bitirirken hangi uzmanlık dalında ihtisas yapacağımızı belirleyen kriterlerden en önemlisi ne olmak istediğimiz değildi. Nereye girebileceğimiz idi. Örneğin KBB yılda bir ya da iki kadro açardı, alınacak olan kişi de önceden belli olurdu. Adı konulmamış bir kast sistemi vardı.
Yüksek tepelerde oturanların mason olduğu söylenirdi. İstediğin yere gelebilmek için onlardan birine ulaşmak gerektiği gibi bir öğrenilmiş çaresizlik vardı. Bir altında Rotaryenler, onun da altında Lionslar. Üyelerden birine ulaşmak yeterli idi. Çünkü onlar hangi kurumda, hangi işletmede, hangi üniversitede olurlarsa olsunlar birbirlerini tanırlar ve kırmazlardı. Herkesi içlerine kabul etmedikleri muhakkaktı. Örneğin, bana hiç teklif gelmedi. Gelsin de istemezdim doğrusu. Hayır diyeceğimi anlamış olmalılar. Ya da üyeliğe değer bulunmamış olabilirim.
Onların bazı mekanlarda düzenli bir şekilde toplandıklarına ve üniversiteler, kurumlar, bankalar, şirketler ve ülke hakkında kararlar aldıklarına inanılırdı. Yurt dışı bağlantıları vardı. Tek elden ve yukarıdan aşağı hiyerarşik bir yapı ile yönetilirlerdi. Sadece kendilerinden olanları değil, kendilerine hizmet edebilecek kişileri de koruyup kolladıklarına inanırdık. Bunların Sabetyaistler, Dönmeler ve Yahudilerle ilişkili olduklarına inanırdık. Bu ilişkiyi hemen gönüllü işbirliği gibi düşünmeyin; ya makam mevki hırsının bir gereği olarak ya da bilmeden. Hem kim, kimin ne olduğunu biliyordu ki. Tabii ki onların kendilerini ve kendilerinden olanları bilmeleri dışında. İşte bana ters gelen de bu idi. Çalışmak, başarılı olmak, fikri olmak, kendine güvenmek, daha buna benzer birçok değer yaratabilecek meziyetlerin olması yetmez. Bunun yerine bir gruba dahil ol, yollar sana düz olsun.
Dayanışma grupları toplumda asimetrik bir yapı meydana getiriyor. Asimetri, şartları eşit olmaktan çıkarıyor. Bu durumda demokrasi güce hizmet eden bir araca dönüşüyor.
Benim gibilerin hayatının akışını değiştiren tıpta uzmanlık sınavı oldu. Türkiye çapında açık olan uzmanlık eğitimi kadroları için yapılan merkezi sınav, şartları eşitleyince, ben de KBB ihtisası yapmaya imkan buldum. Yoksa daha az rağbet gören dahili branşlarda şansımı deneyip duracaktım. Uzman olabilmek sadece bir aşama, akademik kariyer yapmak istediğiniz anda kast sistemi yine karşınıza çıkardı. Uğraşmak yerine daha kolayını tercih edip Anadolu’daki üniversitelere yayıldık, birçok arkadaşımın yaptığı gibi. Halimden memnunum. Allah, 1987 yılında, Tıpta Uzmanlık Merkezi Sınavını çıkaranlardan razı olsun.
Geriye dönüp bakıyor ve düşünüyorum. Masonik yapılanma ve ona ilişkin kast sistemi yüzüncü yılına ulaşamadan etkisini kaybetti. Öyle ki anlattıklarım bir şehir efsanesi gibi geliyor şimdi bana. Bazen duvarları kendiniz örersiniz. Bazılarına hak etmedikleri ve sahip olmadıkları bir gücü vehmedersiniz.
Bugün artık farkına vardım ki, ben mason, rotaryen, lions vb yapılanmalara karşı olan biri değilim. Kurumların kendi yapısı/kuralları dışında oluşturulan ve kuruma dayatılan dayanışma biçimine karşıyım. Bu nedenledir ki hala oluşturulan çemberlerin kıyılarında ve kendi halinde yol almaya çalışıyorum. Tabii ki devletin/kurumların sahip çıktığı/çıkabildiği kadarı ile. Kendimi demokrat bilirim, ama az devletçi de değilmişim hani…
