Pamukkale Üniversitesi’ndeki görevime 1994 yılında başladığımda ne sağlık hizmeti için, ne de eğitim için şartlar müsait değildi. Örneğin hastanede bronkoskopi cihazı yoktu. Çocukların kalem kapağı, nohut, fıstık vb yabancı cisimleri akciğerlerine/bronşlarına kaçırmaları nadir rastlanan bir durum değildir. Bu cisimlerin mutlaka çıkarılması gerekir, bu da ancak bronkoskopik müdahale ile olur. Bazen durum acildir ve acil müdahale hayat kurtarıcıdır. O zamanlar Üniversite’de ve Devlet Hastanesi’nde olmayan bronkoskopi takımı Özel Sağlık Hastanesinde vardı. Özel Sağlık Hastanesi’nde ise bu takımı kullanacak hekim yoktu. Özel sağlık hastanesinde o zamanki idarecilerimin bilgisi dahilinde çok müdahale yaptım. Aksi halde hastalar İzmir’e gitmek durumunda kalacaklardı. Yeri gelmişken Dr Rıdvan Erdemir’e teşekkür ederim.
O zamanlar üniversite hastanesinde verebildiğimiz sağlık hizmetleri için özel muayene ve müdahale ücreti alabildiğimiz halde, dışarıda yaptığım müdahaleler için herhangi bir beklentim olmazdı. O zamanlar hekimlik zaman ve mekan kavramından bağımsız farklı bir meslekti. Tabii ki bu durumu suistimal eden meslektaşlarımız vardı. Hizmet talep eden her hastadan özel katkı payı talep eden hocalar olduğu gibi, bu imkanı hiç kullanmayan ve hatta adına yatırılan katkı payını iade eden hocalar da vardı. Bu ikisi arasında bir denge sürüp gidiyordu. Kaldı ki varsa bir suistimal/usulsüzlük muhatabı yapan kişi olmalı tüm hocalar olmamalıydı. Diğer taraftan özel hastadan elde edilen gelirin bir tavanı yani sınırı vardı. Üstelik alınan paranın üçte biri maliyeye, üçte biri üniversiteye kalırken, hocanın eline ancak üçte biri geçiyordu. Özel ameliyat da olsa, hocanın yaptığı her müdahale asistan eğitiminin bir parçası idi.
Bugün hocaların elinden bu imkan alınmış durumda. İşin aslı bu hastaların elinden alınmış bir imkan. Çünkü çok talep edilen hocalar üniversiteden ayrılma yolunu tercih edince hastalar da onların peşinden gitmek istedi. Örneğin Arnavutluk’ta beyin kanaması geçiren İşadamı Vedat Demir’in önce Hacettepe Üniversitesi’ne nakledildiğini, ancak müdahale yapabilecek hocanın özele geçmesi nedeni ile özel bir hastaneye ikinci bir nakil yapıldığını sizlerle daha önce paylaşmıştım. Tabii ki, her hasta bu yolu takip edemedi. Çünkü üniversiteden ayrılan bu hocaların hizmet bedelleri üniversitede talep ettiklerinden katlamalı fazla idi.
Parası olan için sorun yok. İnsan parayı ne diye kazanır? Ne diye biriktirir? Sağlığı için, en iyisine ulaşmak için her türlü imkanı kullanmak her kişinin en doğal hakkıdır. Bu imkanlar bazen maddiyat, bazen çevre, bazen de makam olur. Tekrar etmem gerekirse her bir yönteme başvurmak kişinin en doğal hakkıdır. Bu cümleden olarak, Başbakanımızın bir kamu hastanesinde, o hastanede çalışma yetkisi olmayan bir hoca tarafından ameliyat edilmiş olması gayet doğaldır. Başbakanımız “rabbim Cleveland dedi” diyebilirdi. Kendisini Türk Hekimleri’ne emanet etmekle bizlere güvendiğini fiilen göstermiştir. Ben kendi adıma bu tavra teşekkür ederim. Başbakanımıza acil şifalar dilerim. Fistül oluşması, yani barsak içeriğinin karın boşluğuna sızması halinde hayatı tehdit edebilecek risk içeren ciddi bir ameliyat olmuştur. Özel ihtimam görmesi, Başbakan’ın hakkı olmaktan ziyade, bu ülkenin bir görevidir.
İmkan kullanmak Başbakan’dan başlar; Cumhurbaşkan’ı, Meclis Başkanı derken, bakanlara, meclis üyelerine; Yargıtay, Sayıştay, Anayasa Mahkemesi başkanlarına; Koç’a, Sabancı’ya uzayıp gider. Bende diyorum ki, imkanları dahilinde sade vatandaşa kadar da uzansa, fena mı olur?
Yukarıda açıklamaya çalıştığım sorunu babama anlatamıyorum. Çünkü o bir taraftan sağlık hizmetine ulaşabilme imkanlarının on yıl öncesine göre kıyaslanmayacak derecede kolaylaşmış olması üzerinden değerlendirme yaparken, diğer taraftan oğlunun doktor olması nedeniyle iltimaslı sağlık hizmeti aldığının çok farkında değil. Ben de sağlık hizmetine ulaşmanın kolaylaştırıldığını kabul ve takdir ediyorum, ama hocalara özel muayene olma imkanının kaldırılması iyi olmadı diyorum, bilmem size anlatabildim mi?
Bu haber 4812 defa okunmuştur.
