1976 yılında, 14 yaşında parasız yatılı okulunu kazanarak İzmir Buca Lisesi’ne başladım. Okula başladığımın ilk ayında “boykot” kelimesinin anlamını yaşayarak öğrendim. Faşist denilen müdür istifa etti. Müdür istifasını pazartesi bayrak töreninde herkesin önünde sunarken bir ağlamadığı kaldı. “Benim gibi Atatürkçü, Cumhuriyetçi bir insana nasıl faşist dersiniz” diyor, bu sıfatı hak etmediğini haykırıyordu. Köyden ve muhafazakar bir çevreden gelmiş biri olarak komunistin “Allahsız” olduğunu biliyordum da bu “faşist” de ne ola ki? Anlatmaya çalışıyorlardı. Onca sözden aklımda sadece şu ifade kalmış. “Faşizm kendinden olmayan herkese düşmandır.”
15 yaşındaydım ama apolitik değildim. Kendimce sağ pencereden bakan dünya görüşümü anlatmaya çalışıyordum. Okulda ise sağ görüşü temsil eden hiçbir grup yoktu, Sol fraksiyonlar kendi aralarında liderlik mücadelesi yapıyorlardı. Böylesi bir ortamda herhangi bir şiddete maruz kalmadan iki yıl süre ile fikirlerimi savundum. Yıl oldu 1978 MC hükümeti kuruldu. Buca Eğitim Enstitüsü Türkeş’cilerin eline geçti. Bir gece kaldığım pansiyon taşlandı. Taşlayanların faşistler olduğu söylendi. O gün için buna inandım. Sağcılar tarafından taşlanan ve oluşturulan korku ortamından sağ görüşlü biri olarak bende etkilenmiştim. İki yıldır sağ görüşleri savunan ve hiç şiddet görmeyen biri olarak kafam karıştı. Faşizm kendinden olmayan herkese düşmandı. Takip eden yıllar sol görüşleri benimsediğim ve ısındığım yıllar oldu. Gerçi Türkiye de devrim olacağına hiçbir zaman inanmadım, ama işçi sınıfı, kapitalizm, emperyalizm, artı değer, oligarşi, işbirlikçi, gibi kavramların içi hiç de boş değildi.
Sistem şöyle çalışmakta idi. Masum gençler önce sempatizan hale getirilir. Sonra dergi satmak, boykota katılmak, gösteri, yürüyüş derken bir gün şiddete maruz kalırsınız. Bu ya gözaltına alındığınız karakolda olur, ya da karşıt grupların saldırısıyla. Artık o andan itibaren militanlaşırsınız. Sürekli şiddet ortamının dışında kalmaya çalışarak bu sürecin kendi üzerimde yaşanmasını engelledim. Ama yanı başımdaki arkadaşlarımdan engelleyemeyenler oldu. 12 Eylül darbesi sonrası hapislerde işkence görenler oldu.
İzmir Buca Lisesi’ne birlikte başladığımız bir hemşerim ile çok iyi anlaşıyorduk. İkimiz de sağ dünya görüşünün insanları idik. Ben ondan önce sola evrilince yadırgamış, şaşırmıştı. Bir gün, bir sokakta yolunu çevirmişler, kimlik sormuşlar. Lisenin kimliğini görünce benim sağcı arkadaşıma basmışlar sopayı komünist diye. Ne diyorduk “ Faşizm kendinden olmayan herkese düşmandır.” Benim arkadaşım oldu bir militan. Nerde bir faşist avlanacak olsa en önde gider oldu. Hayatının hiçbir döneminde şiddet görmeyen ve şiddete başvurmayan ben zaman içinde fabrika ayarlarıma geri döndüm. O hiçbir zaman dönemedi.
Ben gezi olaylarını bu hatıralar eşliğinde değerlendiririm. Kaç kişinin şiddet nedeniyle sapma yaşamış olabileceğini düşünürüm. Şiddet militanlaştırıyor, militan şiddete baş vuruyor.
Dün, biz yatılı öğrenciler ailelerinden uzak/sahipsiz, çocuklar/gençler olarak şiddet yanlısı grupların potansiyel militanları idik. Bugün gezi parkındaki çocuklar/gençler potansiyel militanlar. Bu ortamın dağıtılması bataklık kurutmak gibi bir şeydir. Ama şiddet bu çocuklara/gençlere ulaşmış ise, sivrisineklerin sayısının gezi öncesine göre daha fazla olduğunu düşünebiliriz. Bunları fabrika ayarlarına dönecekleri ortamı sağlamak iktidarın görevidir.
Bugün artık biliyorum ki sadece faşizmi değil tüm ideolojik, dini, siyasi ve sosyal gruplar kısacası insan “öteki” bildiğine düşman. Ötekileştirmek bir insanlık suçu olduğundan, kimse açıktan ötekileştirmiyor. Ama ianesi iştir kişinin, lafa bakılmaz.
